Każde spotkanie z drugim człowiekiem nas doświadcza. Co z tego zaczerpniemy? Co nam to da? 

Nie wiemy tego. Nigdy na początku tego nie wiesz. Dlatego czasem się wycofujemy, bo BOIMY się, co BĘDZIE.

A przecież jesteśmy otoczeni ludźmi, żyjemy wspólnie. Funkcjonujemy w grupach społecznych. Pomimo to, wolimy znane, bo bezpieczne. Dochodzimy do granicy „bólu”…. i w tył zwrot na „upatrzone pozycje”. Czego wtedy doświadczyliśmy?

Czasem pojawia się odwaga, którą wskrzeszamy na dany moment i…. wygaszamy ją ze strachu… 

W głębi duszy czujemy żal, bo ból rezygnacji jest trudny. 

Wraca potem, jako strata. 

 Ileż to razy słyszeliśmy od innych: „gdybym wtedy zrobił coś tam…to byłoby inaczej”, a bywa, że mówimy to sami do siebie.

Chcesz być dobry w tym, co robisz? To bądź.

Bierz ze wszystkiego, co wokół, obserwuj i wnioskuj. A potem po prostu ćwicz. 

„W tym jesteś dobry, czego robisz dużo”. 

Dużo razy rezygnujesz? No cóż, osiągniesz w tym mistrzostwo!

A jaki jest Twój cel ? Jaki chcesz być we własnych oczach?

Odpuszczanie to nie to samo, co rezygnacja. Odpuszczanie to świadome branie odpowiedzialności za wycofanie się z czegoś po podjętej próbie. Rezygnacja jest wtedy, gdy jeszcze nic nie zrobiłeś, ale „na wszelki wypadek” mówisz NIE!

A jak jest w biznesie?  

Wiele niepowodzeń i parę sukcesów. Wiedzą to wszyscy przedsiębiorcy. Czy jednak porażki mają być powodem do rezygnacji z własnych zamierzeń? 

A co potem?

A Ty jako np. Klient? Wybierasz, zmieniasz zdanie, szukasz rozwiązań, mówisz komuś: „wybrałem inną ofertę”. Albo w ogóle się nie odzywasz.

Odnalezienie sensu w doświadczaniu różnych rzeczy pozwala na wolność od obwiniania siebie i okoliczności. Na radość czerpania, po to, aby móc się tym 

POROZUMIENIE

Spotkanie z doświadczeniem zawsze jest tajemnicą. Nie wiesz, co w sobie kryje, jakim tematem Cię „obdaruje”, co ma „w zanadrzu”. Na początku niepewnie przyglądasz się, podchodzisz do niego krok po kroku. Zamiast lęku budzi się ciekawość. Jakaś nowa perspektywa.

Powoli odpuszczasz i przyglądasz się bez osądzania.

W Polsce nie jest to łatwe ! Wyrośliśmy w kulturze złośliwości i krytyki. Pozornego bycia lepszym, które w efekcie prowadzi do zepsucia samego siebie, do zgorzkniałości i malkontenctwa.

Nieraz słyszę, że częstą emocją jaką wyrażają ludzie jest złość; „wiesz jak mnie wkurzył ten idiota !” , „banda debili, nic nie rozumieją !” itp.

Gniew to niszcząca siła, szalenie destrukcyjna, dlatego dotarcie do podstawowych powodów tej frustracji jest takie ważne. 

Powoli – najpierw wyciszając trudne emocje, a następnie budząc świadomość. Przeniesienie swoich uczuć z kosztochłonnej złości na zaciekawienie wzmacniające życiową energię, pozwalają dojrzeć CZŁOWIEKA… w sobie !

Dać sobie pozwolenie na tą sytuację, a następnie na wnioski.
Towarzysząc innym ludziom, bierzemy odpowiedzialność za własne jak i cudze doświadczanie. W tej wspólnocie kreujemy świat i okoliczności. Tworzymy siatki relacji i nieprzewidywalnych wręcz szans dla siebie nawzajem.

Doświadczanie to szansa. 

Dla mnie i dla Ciebie też.
Chcesz się o tym przekonać? 

Podziel się ze mną swoim doświadczeniem, chętnie wysłucham. 

„Człowiek to brzmi dumnie”  Maksym Gorki. 

Jest w tych słowach zobowiązanie, nie tylko dlatego, że przypisujemy sobie prawo do „zarządzania” światem, ale przede wszystkim dlatego, że bierzemy za niego odpowiedzialność. W każdym wymiarze.

Przenosząc to na nasze małe podwórko organizacyjne, niezależnie od tego czy jest to firma, urząd, szkoła czy sąsiedztwo, bierzemy za nie odpowiedzialność. Na miarę naszej roli i możliwości. Określając swoją rolę w danej sytuacji utożsamiamy się z nią. Staje się ona z biegiem czasu częścią nas. 

I tak np. zatrudniając się w firmie stajemy się pracownikiem. To kategoria, która określa nas na poziomie ogólnym organizacji. W tym rozumieniu zarówno prezes jak i operator maszyn podlegają podobnym prawom i obowiązkom ogólnie przyjętego prawa. Oczywiście nie są one takie same, ale w pierwszej fazie podobne.

Nasz pracownik wchodząc do struktury staje się częścią pewnej grupy w ramach, której zostaje np. specjalistą od czegoś. W tej rzeczywistości buduje nowe elementy swojego obrazu jako PRACOWNIKA. 

Myśli o tym: kim jest, co znaczy dla firmy, jak ważna jest jego praca itd. 

Wszystkie te pytania wiążą się integralnie z oceną siebie, a więc z emocjami. 

Rodzą się one przede wszystkim przez obserwację środowiska, w jakim funkcjonujemy. Przez kontakty i reakcje z jakimi się spotykamy, przez efekty pracy jakie osiągamy. Tych elementów jest mnóstwo,  a jednym z najbardziej kluczowych są nieformalne układy wewnątrz zespołu. 

To one włączają do grupy, dają poczucie „bycia jednym z nas”. Odrzucenie jest jednym z bardziej bolesnych odczuć w świadomości człowieka. W pierwotnych społecznościach osobnik wydalony poza grupę po prostu ginął. 

Organizacja staje się w tej sytuacji środowiskiem, gdzie NOWY będzie szukał swojego miejsca, będzie „badał” grunt sprawdzając czy znajdzie się tam dla niego kawałek wygodnego lokum. Będzie się tam urządzał po swojemu… jeśli nie pozna zasad i zwyczajów panujących w tej społeczności.

I tu wkraczamy w obszar tzw. „starszyzny”, którą w firmie pełni zarząd, a w jego imieniu menedżerowie i dział HR. I to nie tylko wobec nowych osób, ale wobec wszystkich. 

Na marginesie powiem, że starszyzna to nie Babcia i Dziadek, spełniający życzenia wnuczka, ale organ, który odpowiada za dobro całej społeczności. 

Ustalający takie zasady i normy, które będą służyły wzrostowi i przygotują wszystkich członków do najlepszego pełnienia ich ról.

Firma składa się z ludzi. 

Ludzie składają się m.in. z:

– ciała

– umysłu

– uczuć

– temperamentu

– oczekiwań

– potrzeb

Każdy swoich. Jak, więc połączyć ten kalejdoskop w sprawnie działający organizm ? 

Stworzyć ramy systemu społecznego objawiające się w kulturze, zwyczajach, wspólnym budowaniu tradycji. 

W małych firmach ludzi się zatrudnia, bo „już nie dajemy rady” – najczęściej znajomych lub kolegów pracowników. Nikt się specjalnie nie zastanawia nad tym, jak działa system ludzki. Po prostu jakoś jest. Nie ma starszyzny – jest właściciel. On zwykle decyduje – zatrudniam lub nie. Najwyżej się człowieka wymieni.

Jest to kosztowne myślenie. Nie tylko finansowo, lecz także emocjonalnie i czasowo. 

Czasem kosztuje to zbyt wiele. Obie strony. 

Co można zrobić? 

Nauczyć się patrzeć inaczej na firmę. 

Z każdej strony. 

Poczucie, że „FIRMA to JA”, trzeba zastąpić świadomością, że „FIRMA to LUDZIE”. 

I wtedy dopiero zaczyna działać perspektywa „starszyzny” – odpowiedzialność za społeczność, którą budujesz wspólnie ze wszystkimi.

Wiem, nie jest to łatwe. Czy łatwy jest jednak dotychczasowy sposób?

Każdy ma prawo wyboru.

Warto przyjrzeć się sobie, przeanalizować własny potencjał, doświadczenie i zainteresowania. Dobrze przemyślana strategia pomaga nie tylko znaleźć właściwy kierunek, ale również zbudować wewnętrzną moc.

Jak się za to zabrać? 

Dokładnie przemyśl działania i zadaj sobie pytania:

1. Co jest dla mnie ważne w życiu zawodowym ?
2. W czym jestem najlepsza/y ?
3. Co lubię robić a czego nie ?
4. Jakie stanowiska pracy są dla mnie interesujące i dlaczego te ?
5. Gdzie znajdę te stanowiska – w jakich firmach ?

Po udzieleniu odpowiedzi przyjrzyj się im. Powoli z rozmysłem wybieraj oferty pracy, czytaj je dokładnie. 

Pamiętaj ! Poszukiwanie nowego zatrudnienia to droga, która ma prowadzić do konkretnego celu, więc trzeba go znać. Kiedy go określisz, stanie się on dla ciebie naprawdę wartościowy. To z kolei daje poczucie kontroli nad swoim życiem i pozwala na realizowanie następnych kroków w karierze. 

Co zrobić dalej ?

Jeżeli chcesz być postrzegany jako profesjonalista to stosuj 6 podstawowych zasad rekrutacyjnych:

1. dobrze przygotuj CV, 
2. zarządzaj wysłanymi dokumentami – warto zrobić sobie plik z firmami, do których je złożyłaś/eś,
3. odpowiednio komunikuj się z osobą rekrutującą – swobodnie, ale biznesowo,
4. trzymaj się ustalonych terminów,
5. kontaktuj się z firmą w sytuacji nieprzewidzianej – może być w różnej formie: telefonicznej, mailowej, czy poprzez sms, 
6. bądź autentyczny.

Kształtowanie dobrych zwyczajów i budowanie w sobie siły do podejmowania wyzwań pozwala na rozwój osobowości i ciągłe wzrastanie. 

Co jest jeszcze ważne w poszukiwaniu pracy ? 

Twoje zaangażowanie. 

Wysyłanie CV, gdzie popadnie nie zwiększa szansy na sukces, ale na frustrację. 

# Z JAKIMI BŁĘDAMI SPOTYKAMY SIĘ W PRAKTYCE REKRUTACYJNEJ ?

Jako wieloletni rekruter obserwuję, że kandydaci podczas poszukiwania pracy wpadają w pewne pułapki. Czasem dlatego, że przeczytali „porady” w internecie, czasem koleżanka, czy kolega coś doradzili. Bywa i tak, że z różnych powodów szukanie pracy traktują powierzchownie. Niestety uleganie pewnym tendencjom, czy brak przygotowania owocuje rozczarowaniem. 

Poniżej dzielę się z Wami przykładowymi błędami, które zdarzają się najczęściej. 

1. Niechlujnie wykonane CV lub CV z matrycy – z internetu.
2. Błędne dane – pomylone numery telefonów, błędy w adresie e-mail.
3. Zawyżanie kwalifikacji.
4. CV – „wyliczanka” – brak podania informacji o faktycznie realizowanych projektach, zadaniach.
5. Załączanie zdjęcia z wakacji, przyjęcia u kolegi, czy z plaży w stroju kąpielowym, albo takich, na których nie jesteśmy do siebie podobni.
6. Wysyłanie nadmiernej ilości dokumentów bez analizy oferty pracy – utrata kontroli nad tym, gdzie w ogóle ubiegamy się o pracę.
7. Nie odbieranie telefonów od rekrutującego, nie oddzwanianie.
8. Spóźnianie się lub przychodzenie na spotkanie znacznie przed czasem.
9. W rekrutacji online – brak zapewnienia spokoju (inne osoby w pobliżu, hałas).
10. Nie stawianie się na spotkanie (bezpośrednie i online) bez uprzedzenia.
11. Brak przygotowania na spotkanie.
12. Unikanie odpowiedzi na postawione pytania lub odpowiadanie „nie pamiętam”, „nie wiem”.
13. Postawa zbyt pewna siebie – mądralińska, pokazująca „z kim mamy do czynienia”. 
14. Wyrażanie osobistych poglądów nie na temat, komentowanie i nadmierne dywagacje.
15. Próby „spoufalenia się” lub przejęcia kontroli nad rozmową.
16. Wielokrotne dzwonienie po rozmowie i dopytywanie o jej wynik.

#Podsumowanie

Kiedy szukasz pracy i nie możesz jej znaleźć czujesz się fatalnie. Myślisz o sobie źle, masz dość niepowodzeń. Pocieszenie ? Wielu tak ma, nie jesteś sam/a. Wytrwałość i działanie pomimo wszystko w końcu przynosi rozwiązanie. 

Dlatego jeśli chcesz być odbierany jako rzetelny specjalista to nie zapominaj o dobrych praktykach w poszukiwaniu pracy.

1. Za każdym razem, kiedy składasz swoją ofertę pracy przyjrzyj się jej, sprawdź czy dane w niej zawarte są kompletne i aktualne (nr telefonu, e-mail).
2. Jeśli nie możesz odebrać telefonu – oddzwoń lub napisz sms.
3. Nie możesz przyjść na umówione spotkanie ?  UPRZEDŹ o tym.
4. Rezygnujesz z oferty pracy ? Masz do tego prawo – zadzwoń lub napisz krótką informację i podziękuj za zainteresowanie twoją kandydaturą.
5. Na spotkanie przyjdź 5 min. wcześniej, lub w przypadku rekrutacji on-line, bądź gotowy do połączenia się z rozmówcą chwilę przed czasem.
6. Coś się stało i wiesz, że się spóźnisz – zadzwoń i powiedz o tym.
7. Przygotuj się na spotkanie: pozyskaj trochę informacji o firmie, podsumuj swoje doświadczenie, przypomnij sobie realizowane projekty, zadania itp.
8. W trakcie rozmowy okazuj szacunek, wyrażaj się jasno i kulturalnie, bez wulgaryzmów.
9. Kiedy się z czymś nie zgadzasz nie wdawaj się w dyskusje, pamiętaj po co tu jesteś i jaki jest twój cel. 

Może zdarzyć się, że osoba po drugiej stronie, zachowuje się niewłaściwie lub czujesz, że to stanowisko lub firma nie jest dla ciebie, zachowaj spokój, pomimo wszystko. Ty także podejmujesz decyzję. 

#TRANSAKCJA KUPNA-SPRZEDAŻY

Nawiązanie stosunku pracy jest transakcją kupna-sprzedaży, kandydat sprzedaje swoje usługi za określoną cenę, a pracodawca je kupuje. Jest to typowa relacja handlowa, w której obie strony powinny traktować się jak partnerzy. Dlatego tak ważne jest praktyczne i profesjonalne podejście do tego procesu. 

Naruszenie partnerstwa w tej relacji powoduje uczucie odrzucenia i rozczarowania, a to z kolei budzi emocje: zniechęcenie, oburzenie, a niekiedy złość. Ważne, aby nie przysłoniły one kluczowego celu i kandydata i przedsiębiorcy. 

#PODSUMOWANIE

Poczucie osobistego zaangażowania w proces jest tym większe im więcej wysiłku w coś wkładamy. To ważne między innymi dlatego, że ilość trudności, jakie trzeba pokonać, aby osiągnąć cel, ma wpływ m.in. na kształtowanie zachowań. Kiedy zależy nam na czymś bardziej, sami tego chcemy, i  dodatkowo kosztuje to więcej, wówczas wartość celu rośnie. A jeśli jeszcze osiągniemy sukces, to jest się czym pochwalić! Nasza samoocena rośnie! 

To duża zachęta, warto więc przyjąć taką postawę, która zwiększy prawdopodobieństwo sukcesu. 

Savoir vivre zmienia się z czasem to, co kiedyś było standardem, dzisiaj już ma zupełnie inne znaczenie. Powstają nowe zasady obowiązujące ogół, wynikające z rozwijających się potrzeb, czy sytuacji. Takie zasady stają się w końcu normą obowiązującą, od nas zależy jaka ona będzie. 

Kształtujmy ją wspólnie.